This Is Why I Sing It

Toen ik een jaar of 15 was, speelde ik al enkele jaren gitaar. Ik vond het niet stom, maar zeker ook niet leuk. Pas toen ik erachter kwam dat ik – in plaats van alle klassieke stukken die me voorgeschoteld werden – ook mijn eigen pad in kon slaan, kwam het echte plezier. Het huiswerk dat ik op gitaarles kreeg, deed ik niet meer. En toch was ik meer met muziek bezig dan ooit tevoren. Ik speelde non-stop gitaar, begon erbij te zingen en eigen ideeën te bedenken, ik probeerde zo veel mogelijk concerten en festivals te bezoeken en ook op school pakte ik iedere mogelijkheid aan om dingen met muziek te doen: van mondelingen Engels en Frans over Arctic Monkeys en Yann Tiersen tot een kunstproject over een nummer van Patrick Watson.

Hoewel het als kort geleden voelt, was de manier om nieuwe muziek te vinden onvergelijkbaar met nu. Ik kan me nog herinneren dat ik voor de allereerste keer op YouTube terechtkwam. Tijdens het uurtje internetten dat mijn ouders mij toestonden (langer kon niet in verband met de telefoonlijn) ging er een wereld voor me open. De kwaliteit verschrikkelijk was, met pech kon je minuten wachten voor een filmpje gebufferd was en meer dan de helft van je zoekopdrachten leverden niets op. Juist daarom was het zo bijzonder als je wél iets vond waar je (on)bewust naar zocht. Artiesten die je daarna via Limewire, Bearshare of the Pirate Bay wist te downloaden en via iTunes op je iPod Nano zette – om vervolgens al je statistieken bij te houden op last.fm (Spotify Wrapped avant la lettre). Vlak voor school hoopte je dat MTV de laatste clip van Razorlight of Arctic Monkeys nog zou uitzenden, terwijl je eenmaal op school zo snel mogelijk je vrienden opzocht om je laatste ontdekking te delen en de laatste editie van OOR uit te wisselen om steeds meer over bepaalde artiesten te weten komen.

De inspiratie mondde uit in de wil om zelf op te gaan treden. Wat begon tijdens een open muziekavond op de middelbare school, mondde uit in een eerste bandje, eerste optredens, eerste opnames en eerste dromen: van Lowlands tot internationale tours; ze zaten allemaal in m’n hoofd. Op dat moment had ik geen flauw benul hoe het Nederlandse muzieklandschap eruitzag. Maar dat ik er onderdeel van wilde worden, wist ik wel. 

Meer dan 15 jaar later ben ik veel van m’n naïviteit en illusies verloren. Hoewel een deel van m’n dromen werkelijkheid is geworden, ben ik er vooral ook achter gekomen dat ‘de muziekwereld’ toch niet zo rooskleurig is als hoe ik hem me had voorgesteld. En echt uniek bleek ik ook niet te zijn: naast mij willen zoveel meer mensen hetzelfde als ik wilde; veel van wie veel meer talent en doorzettingsvermogen hebben dan ik.

Na een jaar of vijf op (semi-)professioneel niveau muziek gespeeld te hebben, heb ik er voor toen een punt achter gezet. Hoewel ik live optreden nog steeds een van de leukste dingen vond, haalde ik steeds minder energie uit opnames en repetities en vond ik het steeds ingewikkelder worden om andere dingen opzij te moeten zetten. Het mededelen van m’n beslissing aan m’n bandgenoten vond ik een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen, maar qua timing had het misschien niet beter kunnen zijn: een week later ging Nederland vanwege de coronapandemie op slot en daarnaast deelde een van m’n bandleden diezelfde avond mee dat hij later dat jaar voor het eerst vader zou worden. 

Ik heb nog geen spijt gehad van m’n beslissing. Natuurlijk zijn er dingen die ik mis, maar ik kijk vooral terug op een tijd waaraan ik heel veel mooie herinneringen overgehouden heb. Ik heb veel meer ruimte gekregen om andere dingen te doen en dankzij spotify-inkomsten ben ik voor het eerst geld gaan verdienen aan de muziek die ik heb gemaakt (haha, niet veel, maar toch!). Het eerste jaar nadat ik gestopt was, heb ik m’n gitaar niet aangeraakt. Maar sinds een jaar merk ik dat ik toch steeds weer meer plezier eruit begin te halen. Bloed gaat waar het niet kan kruipen.

In de tijd waarin muziek niet meer op de eerste plek kwam, kwam ik erachter dat ik ook plezier heb met schrijven, en uit het vangen van beelden door middel van fotografie. Met dit platform probeer ik die drie interesses samen te laten komen; in de eerste plaats voor mijzelf, maar wie weet hoe anderen het ontvangen. Door een verhaal te schrijven bij de nummers die ik op mooie locaties uitvoer, probeer ik (de naam zegt het al) uit te leggen waarom ik bepaalde nummers heb gezongen. Een platform waar ik als 15-jarige niet genoeg van had kunnen krijgen.